Rize’de eşkıyalık zamanları…

Bir yokuşta gördüğü insanı, nasıl yuvarlanacak,

ağaçta gördüğü adamı, nasıl düşecek diye zevk için vuranların zamanı..

Böyle zevku sefa içinde hayat devam edip giderken, bir gün,

Rize’nin malum ailelerinden Topal Süleyman girer kahveden içeri ve seslenir:

– Adi Ağmet olanlar ayağa kaksun..

Üç kişi kalkar, bay Süleyman, tak tak tak üçünü de bütün sıkıntılarından kurtarır, çıkar gider..

Bay Süleyman ertesi hafta yine gelir kahveye:

– Adi Memet olanlar ayağa kaksun…

Kalkar canım Mehmet’ler, tak tak, onlar da going to the blackboard..

Ertesi hafta Hüseyinler, ertesi hafta Muhammet’ler devam eder gider..

Tabii bilinen gerçektir, zor, insanı çare bulmaya zorlar..

Bir gün yine kahvede, bu beladan nasıl kurtuluruz konulu, geniş katılımlı bir toplantı yapılır..

Kadınlar da katılır.. Çünkü en büyüm mağduriyeti onlar ysşamaktadır… Çoğu dul kalmıştır..

Herkes bir çözüm önerisi getirir.. Korkudan kimse, bu şerefsizi öldürelim önerisinde bulunamaz..

Saatlerce tartışılır, dişe dokunur bir öneri çıkmaz..

Nihayet, saatler tam 15.53’ü gösterdiği anda, bizim İsmayil’in dedesi Sari İsmayil,

o beyin yakan, o çağın en büyük buluşu olan, sırf zeka göstergesi olan önerisini sunmak üzere söz alır..

Kahve sessizliğe bürünür… Herkeste bir merak, bir heyecan…

– Bu herif bir dağa gelduğunde, Ağmet deduğu zaman Memetler,

Hasan deduğu zaman İsmayil’lar ayağa kaksun..

O zaman şaşurur, bi bok yiyemez…

Bu müthiş öneri yoğun alkışlar eşliğinde oybirliğiyle kabul edilir..