Bugünlerde yine ülke ve iktidarın gündeminde olan ama ne hikmetse bu iki seçimdir unutulan yada unutturulan ve bir zamanlar el etek öpen yakınlarının yeniden hem de bakan yardımcılıklarına kadar getirilip, görevlendirildiği ileri sürülen okyanus ötesine değil, kendi iç dünyama yani okyanusta kalan bir gemi misali ‘nereye, hangi limana sığınağayım..’ diyerek adete terk edilmiş bir liman misali sıkılan canımla sarıldığım elimdeki kumanda ile kanal, kanal dolaşıyorum. Televizyon yetmezmiş gibi, bir zamanlar bu dünyaya yön veren ve benim gibi Kız Kulesi olan liman arayan Bizanslıları, Selçukluları, Moğolları, Osmanlıları izlemeye çalıştığım youtube’de boğulup, kaçan uykunun eşliğin de yine bir geceyi yaran güneşle birlikte her an yaşanacak denen İstanbul depreminin merkezi olarak gösterilen adaları izleyen her ay kira derdiyle kara kara düşündüğüm evimin balkonunda buluyorum kendimi..
Ve bir taraftan sanalda, diğer taraftan da belgeselleri takip edip izlemeye çalışırken, yapılan paylaşımları görüp, gece yarısı üzülmemeye çalışıp, acı acı gülümsüyor ve bir türlü kapanmayan gözlerimin bana verdiği işkenceyi iyiden iyiye his ediyorum.
Yaşadığım yoğum bir hayat ve günün stresinden mi yoksa son ele aldığım ama artık ‘Beni anlamayanlara değmez, onları kalben Allah’a havale ettim..’ diyerek yazmaktan vaz geçtiğim son cumartesi yazım aklıma takılıyor.
Ve; ’35 yıldır her gün yazdığım haber ve yorumlar gibi o son yazımında anlaşılmaması korkusundan mı bilmem ama sanırım adeta gece işkencesi olan bilinmeyen duyguların tetikleyip, tsunamiye çevirdiği stresden mi acaba?’ diyerek dizlerimin altından başlayıp, ayak parmaklarıma kadar inen sızı eşliğinde bacaklarımı uzayan tırnaklarımla kaşımaktan kanattığımı anlıyordum, acıyan derimin ‘yeter artık bende senin kadar yoruldum, üzüldüm artık uyu’ hissini tattırmasıyla..
Ve kimilerinin son yıllarda moda olan ‘Kopyala, Yapıştır’ taktiğine uyup, hazır fotoğraflarıyla sanalda paylaştığı Deniz Gezmiş’in, Erbakan’ın ve Yaşar Kemal’in ölüm yıldönümlerine timsah göz yaşları döktüğünü görünce adeta daralıyor, elimdeki, telefonu kırmaya kıyamasam da başımı koyup, uyumadığım yastığın altına atıyorum.
Çünkü, dün Deniz Gezmiş’e terörist diyenlere, Erbakan’a irticacı deyip, HDP’de (bugünkü DEM) kapansın tayfası içinde olduklarını unutup, partisini kapatanlara, Yaşar Kemal’e ‘Kürttür’ diyerek yanında resim vermekten kaçanların kendileri ya da çocukları bugün yaman devrimci olmuş, milli Erbakan için göz yaşı dökerlerken Kürt Kemal için sanki şairmişçesine satırlar döktükçe bugün çok kızdıkları, bitti, sonu geldi dedikleri Erdoğan’a da mı aynı diyecekler diye düşünüyordum.
Çünkü genel başkanı dahil birçok CHP’li belediyenin paylaştıkları Erbakan posterleri ile ölüm yıl dönümünü anarken Erbakancı tayfanın yani muhafazakâr kesimin aynı mağduriyeti yaşayan ‘Deniz Gezmiş, siyasi partiler veya hangi solcunun paylaşımını yapıyor, bunlar gibi yalandan, sahtekarlık yapıyorlar?’ acaba diye merak edemeden geçemiyorum..
Halbuki aynı yollar izlenerek elleri altında olan basın aracılığı ile terörist ilan edilip, boynuna urgan geçirilirken Deniz Gezmiş’i, başbakan olduğu halde bir generalin terbiyesizce hakaretine, 12 Eylül cuntasının MGK’sında terletenleri alkışlayıp, mum yakıp, söndürenler Erbakan ile Kürt ve solcu olduğu için kitaplarını alıp, okumayanların Yaşar Kemal’i bugün timsah gözyaşları ile anarlarken bir 28 Şubat’a yazdığım bu yazıda dünkü 28 Şubat’a yaşananların baş aktörlerinin de bunlar olduğunu anımsıyor, ‘haydi oradan’ diyor, sabah beşi bulan, bir anda gelen uykumu da alıp götürdüklerine yanıyordum.
Ve bunlar gibi dün okuduğu şiir nedeniyle hapse atılan, partisi kapatılan, muhtar bile olamaz denen ama bugün ülkenin başında olanın da içeri alınanlara terörist, kapatılmak istenen partiye ‘el kaldırıp, süreci tamamlayacağız’ dediğini de anımsıyor ve daha çok kendimi yememek, sinirden, stresten kaşınan bacaklarımın etini kanatıp, yaralamamak için bu kez cidden görmemek, okumamak, duymamak adına halkım gibi uyuyor, uykuya geçiyordum ‘Kahrolsun faşizm, sahtekarlık, iki yüzlülük, timsah gözyaşları ile dünü unutup, bugüne alkış tutanlar’ diye bağırmaktansa ‘Ah adını senin gibi bir anda gözlerini kapatıp, yanına gelen kardeşime verdiğimiz Deniz Gezmiş, Ah Erbakan, Ah Yaşar Kemal..’ diye sessizce mırıldanıp, üç saat süren uykuya geçerken.