BABALAR GÜNÜ KUTLU OLSUN…

Canım Babamın bizlere anlattığı bir çok macerasından biri…

1930’lu yıllar…
Hakkari – Yüksekova – Oramar(Dağlıca)…
Gümrük Muhafaza Memuru..
Nisan yada Mayıs…
Rutin çevre kontrolü yapıyorum…
Harika bir atım var, adı Ceylan… Her komutu öğretmişim… Biraz daha zorlasam hayatını anlatabilecek..
Bindim ata, mavzeri astım omuzuma gidiyorum…
Bir yere geldim ki 20m. kadar ilerimde çalılıkların kıpırdadığını farkettim…
Hemen durdum.. Mavzeri doğrulttum…
Kurt, ayı filan bol tabii çok şükür…
Daha önce bir kaç kez karşılaşmışım…
Bir süre öyle atışa hazır bekledikten sonra çıktı çalılığın arkasından.. Kocaman bir ayı..
Ben kafasına nişan alıp tam ateş edeceğim sırada (bilirsiniz ayıyı ilk atışta yıkamazsanız çok tehlikeli olur.. Parçalar sizi hiç şakası yok) arka ayaklarının üzerine kalktı, ön ayaklarını da kaldırdı yukarıya.. Tam bir teslim vaziyeti..
Çok şaşırdım..
Böyle olunca ben daha ateş edebilir miyim… Zaten çok zorunda kalmadıkça hayvan öldürmem.. Yavaş yavaş, elim tetikte olarak tüfeği indirdim… Ayı da ön ayaklarını indirdi… Bir süre bana baktı… Yavaşça döndü ve yürümeye başladı..
Bir baktım, çalılıüın arkasından iki yavru çıktı annelerinin yanında yürümeye başladı…
İnanın gözlerim doldu…
Bu nasıl bir zekadır…
Bu nasıl bir annelik içgüdüsüdür…
Paniğe kapılıp ateş etmediğime o kadar sevindim ki anlatamam…